La Primavera of te wel Milaan-Sanremo

Mijn derde en laatste doel van 2017. Ingeschreven samen met Peter Klaren en Mark de Maat in oktober 2016 via Wielerbus.nl

Na vele vragen en berichten van mijn vele fans waar mijn verslag blijft werd het nu de hoogste tijd om alles neer te pennen.

Zondag 11 juni moet het gebeuren. Normaal gesproken was het een week eerder tijdens het Pinkster weekend maar de organisatie heeft een week verplaatst. Reden onbekend.

Ruim op voorhand de nodige informatie gekregen van Pim Goos, de grote man achter Wielerbus. Draaiboek, WhatsApp groep, ….Laatste weken nog allerlei info via WhatsApp (wat leven we toch in een moderne tijd).

Vrijdag 9 juni 2017

Afgesproken om de bus te nemen in Maastricht. Je kon kiezen uit verschillende opstapplaatsen maar wij kozen voor Maastricht, zodat we op de heenreis als eerste stoppen en dus vlug thuis zijn. Er reden twee bussen naar Milaan want het was een groot succes met 80 deelnemers. Vrijdagavond opgehaald door Peter met de Seat in Sas om 22.30 uur zodat we zeker niet te laat zouden komen in Maastricht. Spullen in de auto en fiets op de drager en nu naar Moerbeke en Mark opgehaald. We zijn klaar voor de reis en de rit. We komen zeker 30 minuten eerder aan in Maastricht want de bus vertrekt om 1.00 uur. Helaas komen we in Antwerpen en file, al het verkeer stond stil. Zijn die Belgen nieuw asfalt aan het leggen rond de Kennedytunnel en het verkeer moet van vier naar en rijstrook. De klok tikte langzaam verder en we kwamen geen eind verder. Dan maar snel contact opgenomen met Pim hoe nu verder want Maastricht redden we niet meer om 1.00 uur. We zouden pas aankomen om 2.00 uur. En wat nu? De stress was nu wel aanwezig. Alternatief was Luxemburg. Geen andere keuze dus moet het maar. Gelukkig anders missen we helemaal de bus en kunnen we Milaan-Sanremo niet rijden en waar we zoveel hebben voor getraind. Afgesproken bij de eerste benzinepomp in Luxemburg. Hier waren we wel op tijd. Half uurtje gewacht op de bus en de drie verstekelingen (Mark, Peter en ik) opgestapt op de wielerbus. Fietsen in de aanhanger en koffers in de bus en na het zoeken van een plaatsje in de bus zijn we weg voor de lange reis naar Milaan. Lekker knorren op de bus want willen toch wel wat uitgerust aankomen in Milaan. Het was een lange zit met de bus, maar wel ideaal. Alles is geregeld en je hoeft je geen zorgen te maken. Alleen zondag fietsen meer niet. We zijn via Zwitserland gereden door de Gotthard tunnel. Hier was het behoorlijk druk. Ik was hier nog nooit geweest, dus even rondkijken en wat foto’s maken. Door de fietsuitdagingen kom je nog eens ergens. Regelmatige pauze gehad met de bus want de chauffeurs moeten ook voldoende rust hebben en werd er gewisseld. Als iedereen een lekker tukje had gedaan begonnen de eerste wielerverhalen en werd er over niks anders meer gepraat in de bus. In Milaan aangekomen hebben we eerst onze startnummers opgehaald in Hotel Ripamonti. Wat een groot hotel. Er werd streng gecontroleerd en iedereen kreeg een tas mee. Wat zat er allemaal in de tas? Startnummer, transponder, tie-wraps, folder, sportdrank, zakjes met nootjes en een mooi wielershirt. Wielershirt gepast maar helaas te klein. Kan je ruilen in Sanremo meneer zeiden de Italianen. Oké zal wel maar wil wel een shirt dat ik kan dragen en niet voor in de kast. Nadat iedereen zijn of haar startnummer had opgehaald zijn we naar ons hotel gereden Holiday Inn Milano in Assago, plaats buiten Milaan. Vermoeid van de reis de koffers gepakt en naar de hotelkamer. We slapen met ons drie op de kamer, leuk toch. Dit hadden we ook op voorhand opgegeven. Korte broek aangetrokken want het was heel warm, 32 graden. Hele mooie en verzorgde kamers. Spullen allemaal klaar gelegd voor de volgende ochtend. s Avonds heerlijk gegeten en vol stampen met pasta, rijst en groenten. Pim had nog enkele mededelingen. Belangrijkste: we vertrekken in groepen van 200 renners en onder motorbegeleiding rijden we naar de voet van Passo del Turchino. De wegen staan allemaal afgezet over 120 km en reken maar op een gemiddelde van 39 km/u. We dachten die Pim zegt zo maar wat. Wel op tijd naar ons bedde gegaan. Om 20.30 lagen we alle drie zeil.

Zondag 11 juni 2017

Wekkertje hels lawaai om 5.00 uur want vandaag moet het dan maar gebeuren. Wielerkleding aan en aanschuiven bij het ontbijt. Voor iedereen wat wils, zelfs pasta op de vroege morgen. Ik kon niet zo veel eten maar heb ik altijd bij een groot evenement. Laten we ons dat maar gezonde spanning noemen. Een tas gevuld met mijn spullen voor vandaag: koersschoenen, helm, bidons, startnummer, transponder, gels, repen, …

Stipt om 6.00 uur in de bus en vertrekken naar de startplaats in Milaan. Aangekomen rond 6.30 uur. Dan begint het zenuwachtig gedoe: fietsen uit de aanhangers, startnummer vastmaken, transponder op zadelpen, Garmin, bidons, schoenen en helm aan. Prutsen voor het startnummer vast te maken door de stress maar gelukkig iedereen helpt elkaar mee. Vlug nog eens foto maken en nu naar de start. Juiste start vak opzoeken want ik had nummer 380 dus moest in het start vak van nummers 251-500 met vertrek om 7.10 uur.  Ieder start vak zat er 10 minuten tussen met de eerste vertrekkers om 7.00 uur. Ook hier werd er gecontroleerd. Iemand op de bus had nummer 540 en wou met ons starten maar no way hij moest naar een ander vak. De tijd tikte langzaam weg en stipt om 7.10 uur vertrokken we met een peloton van 300 fietsers. Veel vragen: gaan ze hard rijden, hoe doen ze het als iemand gaat lossen, lekke band, valpartijen,…. Flink het gas open want er werd al gelijk 40 km/u gevlamd en reed wat achteraan het peloton. Dat had ik vlug gezien dat ik naar voor moest gaan want als ik moet lossen wat dan? Met snelheden tussen de 34 en 50 km/u maken we kilometers. Wat een zenuwachtig gedoe want iedereen kan ook niet in groep rijden. Hele slechte wegen met veel putten in het wegdek (net België) en de eerste valpartij was een feit. Er werd gewoon doorgereden. Vreemd want dat herken ik niet, normaal helpen de wielertoeristen elkaar maar nu geen tijd. Ik stopte ook niet. Veel mannen met lekke banden aan de kant door het klote wegdek, bidons sprongen uit de bidondragers en lagen opeens voor je wielen. Dus goede stuurmanskunst was wel op zijn plaats. Ik was mijn maten Mark en Peter kwijt want moest toch ook op sommige stukken diepgaan om bij de groep te blijven. Ik dacht die mannen redden hun wel. Na 60 km zag ik Peter naast mij rijden maar Mark was ik kwijt. Met deze snelheid leg je wel veel pad af in korte tijd. Aan de voet van Passo del Turchino na 125 km koers had ik een gemiddelde van 38,5 km/u. Het eerste deel was niet zo mooi en veel tijd heb je niet om rond te kijken. Letten op de weg en de andere fietsers, was het belangrijkste. En nu moeten we nog 180 km. Zou dit wel goed komen? Zo diep moeten gaan? Deze snelheden toch niet gewoon. Van het grote peloton blijven er zeker geen 300 meer over maar denk minder dan de helft. De motorbegeleiding was weg en we kunnen nu eindelijk zelf ons tempo bepalen. Dat valt tegen na deze snelheid een klim van 25 km. De top ligt op 532 meter hoogte. Deze klim is de eerste klim van Milaan-Sanremo, het echte werk begint in Masone, ten zuiden van Ovada. De golf van Genua, dus de poort naar de Middellandse Zee is dichtbij, alleen de klim nog over. De Turchino is niet steil met een maximale stijging van 6 %. Het was flink afzien op de klim maar na 4 km was de eerste bevoorrading. Gelukkig even bijtanken en wat eten en even bekomen van de koers. Ook ik moest diep gaan ondanks de 6000 km dat ik heb getraind. Peter stopte niet en reed door. Mark kwam ik na enige tijd tegen bij de stop en wat gekletst, van alles gegeten en het eerste zout uit mijn ogen geveegd. De temperatuur was langzaam aan het oplopen tot 27 graden. De bevoorradingen waren goed geregeld en van alles en nog wat. De beklimming verder gezet met Mark en tempo een stuk langzamer. Door het koersen van de eerste gedeelte voel je dat goed aan je lichaam. Deze klim zou normaal gesproken geen probleem zijn, maar nu was alles anders. Na 147 km komen we boven op de top en staat Peter te wachten. We gaan het nu toch wat rustig aan doen zei Peter nog. Maar gelukkig gaan we nu naar de kust maar helaas geen meter vlak. De afdaling van de Turchino is soms gevaarlijk. Ik stuur van bocht naar bocht. Op het asfalt staan allemaal namen gekrijt. We rijden nu naar de kust, wat een mooie Riviera. Heel druk op de weg met scooters en auto’s. Te druk om te fietsen langs de mooie kustlijn maar echt de moeite waard. Je komt ogen te kort om niet door een azzurro omver gemaaid te worden. Maar ik neem dat erbij, ook dat is Italië. Wat was het genieten langs de schitterende Riviera. De eerste keer dat ik in Italië ben maar wat een mooi land. Halverwege de rit stond wielerbus met extra water door de hitte en kon je ook bij je eigen rugzak. Bidons weer volgetankt en weer op de fiets. Het parcours was goed gepijld met grote stickers aangeplakt. We blijven in grote groepen rijden maar na enige tijd laten we de rest rijden en rijden we met ons drie verder. We passeren Alassio, een badplaats met een uitgesproken Italiaans karakter. Vroeger was dit een bescheiden vissersdorp, nu zwaaien toeristen de scelpter. De laatste 50 km van Sanremo krijg je in twaalf kilometer drie capi (hellinegn) te verwerken. Eerst rijden we de Capo Mele over, is een makkelijke klim gevolgd door de Capo Cervo. Daarna komt de Capo Berta een pittige klim en ondertussen heb je ook al 250 km gefietst in deze extreme omstandigheden, bijna geen wind aan de kust en temperaturen oplopend tot 34 graden. Veel praten is er bij ons helaas niet meer bij. We zijn ook Mark verloren. Hij komt wel achter. We wachten bij de laatste bevoorrading op de top van Capo Berta. We hebben toch even flink gepauzeerd voor de laatste 35 km. Peter had heel veel krampen in de benen en ik had steeds het gevoel dat ik moest spugen, denk door het warme weer en de gels. Mark nog steeds niet voorbij zien komen. We praten met een Belg die al voor de derde keer Milaan-Sanremo rijd maar deze keer was het zwaarst. Hij hefet gedacht aan opgeven maar toch doorgezet. Na een half uur wachten komt Mark eraan en kan bijna niet meer van zijn fiets, zoveel krampen in de benen. Wat gepraat met Mark maar ging echt niet meer om verder te rijden. Zo jammer want zijn nog maar 35 km, maar als je niet meer kan bewegen moet je een beslissing nemen. We rijden verder met ons twee, Peter en ikzelf. Jammer van Mark maar als het echt niet meer gaat houd het op. Nu krijgen we de bekende Cipressa en de Poggio nog voor de kiezen. Voor we de Cipressa in het vizier komt, moeten we door Imperia. Niet makkelijk voor fietsers. We wurmen ons langs slalommende vespa’s en claxonnerende Italianen. Het is een chaos, maar het is Italië en zal er wel bij horen zeker. Dan begint de Cipressa een bult waarvan de top op 239 meter ligt. Deze klim is niet zo steil maar slopend omdat je al zoveel kilometer in de benen hebt. Met een lengte van 6 km en gemiddelde stijging van 3,9 % begin ik toch wel te voelen aan mijn beentjes. Op de top even languit in het gras gelegen om even bij te komen want alles bij elkaar heeft ons gesloopt. Na enige tijd rijden we verder met de afdaling en nu nog de laatste klim. Ik dacht is dat de Poggio, stelt niet veel voor ken ik alleen van TV. Een klim van 4 km en gemiddelde stijging van 3,7 %. De kilometers beginnen nu allemaal te wegen. Ik rijd op mijn eigen tempo naar boven en Peter komt achter mij. Dat gebeurt niet veel. Bij Peter is de jus ook bijna op en nog steeds veel krampen bij Peter, maar wat een doorzetter. Na de Poggio dalen we samen af naar Sanremo en komen we samen over de finish na 295 km en na 10 uur fietsen. Best trots op onszelf. Mark komen we ook tegen en nu zoeken we zo vlug mogelijk een terras om een pot bier te drinken. Het was heel druk in Sanremo en heel veel fietsers. WE leveren onze transponder in en krijgen € 5 terug. Ik had mijn t-shirt niet bij om te ruilen maar heb dan maar een grotere maat gekocht want dat wil ik niet missen, zo trots op. We kregen ook een medaille. Voor we naar het hotel Gran Hotel de Londres gaan hebben we op een ander terras een pizza gegeten, want dat hoort bij Italië. Na het nuttigen van een lekker Italiaans ijsje op navigatie naar ons hotel samen gefietst. Een heel mooi hotel en onze fietsen in de kelder gezet van het hotel. De koffers stonden klaar in het hotel en weer samen op de kamer. Ons lekker gedoucht en op het bed geploft want waren moe van deze dag. Volgende dag weer vroeg uit de veren.

Maandag 12 juni 2017

Wekker om 6.00 uur want ontbijten om 6.30 uur. Spullen allemaal mee want klaar voor de lange reis. We moesten nu op de andere bus want deze bus rijd over Luxemburg. Vertrokken om 7.30 uur en langs Frankrijk terug gereden. Afstand was langer maar bussen kunnen hier beter doorrijden. Regelmatige stops gehad en veel gekletst in de bus over Milaan-San Remo en andere avonturen. Uiteindelijk rond 20.00 uur in Luxemburg aangekomen en bij de Mac een heerlijke burger naar binnen gewerkt. Vertrokken om 20.45 uur en we zijn netjes bij het tankstation afgezet waar de auto van Peter staat. Fietsen en koffers vlug uit de bussen en alles in de auto gezet om te vertrekken naar Nederland. Plankgas naar huis gereden ware het niet dat Peter de afslag voor de Kennedytunnel neemt in plaats van daarna. Nu zitten we midden in Antwerpen, want Peter wou de kathedraal eens laten zien (haha hadden we zeker geen gebrek aan). Peter was blijkbaar ook wat vermoeid. Als eerste Mark afgezet in Moerbeke en daarna naar Sas gereden. Fiets in de garage gezet en koffers midden in de nacht opgeruimd. Thuis van een vermoeiende maar hele leuke ervaring met een heel mooi gezelschap. Ik kan het iedereen aanraden en wel met Wielerbus.nl want je moet je voor niets zorgen maken alles wordt voor jou geregeld. Je moet alleen maar 300 km fietsen. Peter en Mark heel erg bedankt voor het mooie weekend en kijk al uit naar onze volgende uitdaging in 2018. En dan komt Joop de Waal ons vervoegen want helaas was Joop gebleseerd dit jaar.

Ik wil ook nog Rolf Mobach bedanken voor de goede massage want heb deze tocht zonder enige pijn kunen rijden en dit is ook niet onbelangrijk. Trainen alleen is niet voldoende, je lichaam verwennen door een masseur kan ook deugd doen.

Ook wil ik Pim Goos van Wielerbus.nl bedanken voor al de goede zorgen en het super regelen van de onvergetelijke tocht. Ook het team van Pim wil ik bedanken want Pim kan dit niet alleen.

Ook alle deelnemers bedankt voor de vele mooie momenten van een fantastische reis.